Η δική μου αγάπη στάζει μέλι
Υπάρχει ένα είδος αγάπης κατάλληλο για τον καθέναν από εμάς.
Όταν σε πλησιάζω και λέω σ αγαπώ, έχω έναν ολόκληρο κόσμο να εξερευνήσω, το δικό σου. Θέλει μεγάλη προσοχή , μεγάλο ενδιαφέρον και μεγάλο πισωπλάτισμα του εγώ μου, για να ακούσω τις δικές σου ανάγκες. Θέλει γενναία καρδιά για να μην ακυρωθώ όταν φαίνεται να μην εκτιμάς όσα σου δίνω και να μη θυμώσω. Θέλει θάρρος το να σε ψάξω και πραγματικά να κάνω τα πάντα για να σε γνωρίσω
Μπορεί να σου στρώσω ένα υπέροχο τραπέζι, γεμάτο με γκουρμεδιές, να έχω διαλέξει με περισσή προσοχή τα εκλεκτά υλικά, να τα χρυσοπλήρωσα, να μαγείρευα για ώρες. Στο τραπέζι μπορεί να έλαμπε το λινό τραπεζομάντιλο που πάντα φύλαγα για τις εκλεκτές περιπτώσεις. Τα σερβίτσια να ήταν εκείνα που ξεσκόνιζα στη βιτρίνα αντίκα , που είχα φέρει από τόπους μακρινούς. Τα μαχαιροπήρουνα να είχαν ακριβή σφραγίδα και τα κρυστάλλινα ποτήρια να κάναν γκλαν όταν τα χτυπάς με το δάχτυλο. Αν πεις δε για το κρασί, άναμα από τα λίγα, μέχρι και το φελλό έμαθα να μυρίζω. Όχι ότι καταλάβαινα, αλλά το θεωρούσα απαραίτητο μέρος μιας ιερής μυσταγωγικής διαδρομής προς τη μεριά σου!
Και τι πλάκα! Εσένα σου αρέσει απίστευτα το ψωμοτύρι, που θες να το τρως ανάμεσα στις χούφτες και ξεδιψάς με νερό, βάζοντας το στόμα κάτω από τη βρύση. Ξέρεις, εκεί που το μισό πάει στο στόμα και άλλο στο σαγόνι, στο λαιμό και το μπροστινό της μπλούζας. Πάνε οι πορσελάνες και τα γκουρμέ. Αλέκιαστα τα λινά και στεγνά τα κρύσταλλα. Να μην ξεχάσω ότι ήρθες ντυμένος απλά, με κείνο το ξεθωριασμένο τζην, που δε λες να βγάλεις από πάνω σου και κείνο το πολυκαιρισμένο μπλουζάκι, που είμαι σίγουρη πως στο έχει χαρίσει η πρώην σου. Μα θυμάμαι καλά πως σου είπα ότι σου ετοιμάζω δείπνο. Θα μπορούσες να βάλεις κάτι πιο επίσημο.
Καλά δεν σου έμαθε τρόπους εκείνη η μάνα σου; Ήρθες με χέρια άδεια, μόνο φορούσες ένα πλατύ , ίσαμε τα δυο σου αυτιά, εγκάρδιο χαμόγελο. Και φυσικά ούτε που πρόσεξες ότι είχα πάει κομμωτήριο και το φόρεμα ήταν καινούριο. Να μην πω για τα νύχια. Ένας θεός ξέρει πως τα πρόλαβα όλα σήμερα. Το μόνο που έκανες ήταν να με αγκαλιάσεις σφιχτά, χωρίς να σκέφτεσαι το μαλλί κομμωτηρίου(αλλά πώς; μήπως το είδες; ) και να μου πεις ότι μυρίζω όμορφα. Και τώρα; Αυτό σημαίνει πως δεν εκτίμησες ότι έκανα; Και τι τα κάνω τώρα όλα αυτά εγώ;;; Ποια στάση πρέπει να κρατήσω; Να δείξω θιγμένη; Είναι και που όταν σου παραπονιέμαι, με κοιτάς με κείνο το απορημένο βλέμμα, λες και σου μιλώ κινέζικα. Να το καταπιώ για να μπορώ να στο προσάψω στον πρώτο μεγάλο καβγά;
Διαφέρει η άποψη των ανθρώπων για το τι πάει πρώτο και τι πάει μετά. Για το ποια είναι η τάξη και η σειρά των πραγμάτων. Τι είναι σημαντικό και τι επουσιώδες. Καμιά φορά φαίνεται σαν να ψάχνουμε τον καθρέφτη μας και όχι έναν άλλο άνθρωπο. Νιώθουμε αποδεκτοί, μόνον όταν ο άλλος ταυτίζεται με εμάς. Έχει την ίδια αισθητική και τις ίδιες αντιλήψεις ή πεποιθήσεις. Όταν η σχέση είναι μαιστράλι. Μα αν δεν με απατούν οι λιγοστές θαλασσινές μου γνώσεις, στους ωκεανούς, γιατί ωκεανούς διαβαίνουν οι σχέσεις, επικρατούν φουρτούνες και σηκώνονται πελώρια κύματα. Και καλείται ένας Καπετάνιος και ένας 1ος Μηχανικός, να διαφεντέψουν το καράβι, και στα καλά και στα πιο άγρια νερά. Στις σχέσεις, θεωρώ ότι Μηχανικός είναι η γυναίκα και αυτό νομίζω λέει πολλά.
Λέμε ΟΤΙ ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ. Όχι με το ζόρι, θέλω να σε αλλάξω γιατί είναι για το καλό σου. Και φυσικά αυτό το καλό το έχω διακρίνει εγώ και το κρίνω σκόπιμο τώρα που είμαστε μαζί.
Κατά την εκπαίδευση μου στην Αφηγηματική Θεραπεία, είδα το πόσο δύσκολο είναι να μιλά ο ένας άνθρωπος στον άλλο , με τρόπο που να εκφράζει τα δικά του συναισθήματα και να προάγει το διάλογο. Χωρίς να δυναμιτίζει, να εκτοξεύει χαρακτηρισμούς, χωρίς να είναι αφοριστικός ή μηδενιστής. Μα κυρίως διαπίστωσα πόσο δύσκολο είναι να ακούει ο ένας τον άλλο και να κατανοεί. Να χτίζουν και οι δύο πλευρές τη γέφυρα τις επικοινωνίας και όχι να οχυρώνονται φτιάχνοντας μια τακτική αντεπίθεσης. Ακούω για να καταλάβω τι θέλει να πει ο άλλος και όχι για να του την πω στα ίσα. Όσο μου μιλάει δε θίγομαι. Αυτό που λέει είναι η αίσθηση που αποκομίζει από τη στάση μου στη σχέση. Μια αίσθηση δεν είναι απαραίτητα σωστή, ούτε έχει ως στόχο να με θίξει προσωπικά. Αν έχει δίκιο σε αυτά που μου λέει, και με ενδιαφέρει η σχέση και ο άλλος άνθρωπος, τότε πραγματικά προσπαθώ να βελτιώσω τη στάση μου.
Μεγάλη κουβέντα ανοίγουμε, ακούω απόψεις.
Leave a reply →