Μην ψάχνεις την ευτυχία, είναι μέσα σου!
Η Αρχαία Ελληνική Πραγματεία, κατά πολύ προηγούμενη της Ψυχιατρικής, αποφάνθηκε πλήθος ιδεών και θέσεων περί της ανθρώπινης υπάρξεως. Η φράση που τιτλοφορεί το άρθρο, ανήκει στον Πυθαγόρα (580-490 π.Χ.). Φράση με απύθμενο βάθος και ικανή ως ιδέα, να αποτελεί κίνητρο επιβίωσης και καλής διαβίωσης. Ο άνθρωπος χρειάζεται να καταδύεται βαθιά στο είναι του και να ανασύρει κάθε καλό. Να αναδεικνύει τα έχοντα και τα χαρακτηριστικά του και να τα κάνει πηγές ευδαιμονίας.
Ξυπνώ το πρωί και χαίρομαι για την υγεία μου. Αναγνωρίζω ως δώρο το παιχνίδι των αισθήσεων που λειτουργούν για μένα. Από το να αγγίζω τον πιασμένο μου σβέρκο γιατί στραβοκοιμήθηκα, μέχρι να απολαμβάνω με την όσφρηση το άρωμα του πρώτου καφέ. Να τρίβω τα αγουροξυπνημένα μου μάτια και σιγά σιγά να παίρνουν όλα σχήμα και χρώμα γύρω μου.
Να αρχίσω να σκέπτομαι πως θα πάει η μέρα που ξεκινά, να θυμάμαι πως πέρασα το προηγούμενο βράδυ και να νιώθω. να νιώθω. Να προγραμματίζω μέσα στο μυαλό αυτά που μπορώ να κάνω και να δρομολογώ τρόπους. Να αφήνω χωρίς άγχος και θλίψη αυτά που δεν περνούν από το χέρι μου. Να αποχαιρετώ αδιέξοδες καταστάσεις που τις πάλεψα γενναία αλλά δεν έλεγε άλλο. Να βγαίνω στο δρόμο και να καλουποδέχομαι με ένα μειδίαμα τον ήλιο ή τον άνεμο. Να ιδρώνω στη ζέστη ή να ανατριχιάζω στο κρύο. Να ακούν έναν ήχο ή ένα τραγούδι από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου που με προσπερνά και να αναπολώ. Τόσα μα τόσα πολλά μας συμβαίνουν κάθε λεπτό.
Αν μόνο παγώναμε το χρόνο σε κάθε μικρή αποκάλυψη των λειτουργικών μας αισθήσεων, θα νιώθαμε άπειρη χαρά. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και όμως οι περισσότεροι τα γευόμαστε απλόχερα για πολλά χρόνια, Και να μην κάνω λόγο για τη Σκέψη, τη Νόηση, την Κρίση, τις αναμνήσεις, τις εμπειρίες , τόσα μα τόσα δώρα που συχνά παραλείπουμε , όχι μόνο να χαρούμε αλλά δεν τα ανοίγουμε καν.
Αντίθετα η εστίαση που κάνουμε αφορά την εξάρτηση από τους άλλους, την απόρριψη, τον αρνητικό και άδικο σχολιασμό που δεχτήκαμε, την αγάπη που νιώσαμε και έμεινε χωρίς απόκριση, τη δικαίωση που μας άξιζε και δεν τη λάβαμε ποτέ. Ο ετεροκαθορισμός είναι μια παγίδα χωρίς μέθοδο απεγκλωβισμού. Εγώ καθορίζω τα προσωπικά κριτήρια της ευτυχίας μου. Ο ενήλικας στον οποίο εξελίσσομαι, αντιλαμβάνεται τη ζωή με τρόπο μοναδικό. Όποιος δεν με αγαπάει δεν πειράζει. Είναι δικαίωμα του άλλου να μην με συμπαθεί ότι καλό και αν κάνω. Ηθικό ή όχι, οι άλλοι γύρω μου, μπορούν να με αδικούν , να μη με γουστάρουν ή να με διαβάλουν.
Δεν ζω για να ικανοποιώ τις προσδοκίες των άλλων αλλά για να επιβεβαιώσω το σκοπό της ύπαρξης : να γίνομαι καθημερινά καλύτερος, να αυτοβελτιώνομαι, να απαλλάσσομαι από τα βαρίδια των φόβων , των ενοχών, της μικροπρέπειας, της διάθεσης για εκδίκηση κ.α. Έχω τόσο δρόμο να κάνω για να συναντηθώ με τον καλύτερο εαυτό μου, που καθόλου δεν μπορώ να προβληματίζομαι για τη γνώμη των άλλων. Καθοριστικό είναι να μην είμαι συναισθηματική μαριονέτα στα χέρια και τη διάθεση των άλλων. Δεν καθορίζω ο άλλος άνθρωπος το πως αισθάνομαι. Δεν περιμένω την έγκριση των άλλων για να υπάρχω και να είμαι αυτό που θέλω να είμαι. Δεν βρίσκομαι σε κατάσταση ουδετερότητος και περιμένω κάποιον άλλο να χρωματίσει τη διάθεσή μου. Είμαι χαρούμενος και αισιόδοξος ως στάση ζωής. Όποιος μπορεί να συμπορευτεί, για όσο μπορεί, ευπρόσδεκτος.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ, ΔΙΚΗ ΜΟΥ Η ΠΥΞΙΔΑ, ΔΙΚΗ ΜΟΥ Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ.
Leave a reply →