ΟΙ ΕΞ ΑΠΑΛΩΝ ΟΝΥΧΩΝ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ
Καθημερινά εξετάζω παιδιά και εφήβους που διακατέχονται από έντονο άγχος. Μια πραγματική θηλιά στο λαιμό που αυτονομείται και σφίγγει μέχρι πνιγμού τον φέροντα. Και όταν πάλι η θηλιά είναι σε χαλαρή θέση, εισβάλλουν βασανιστικές σκέψεις στο μυαλό , που για κάποιο λόγο τις θεωρούμε ως άξιες υπερανάλυσης και νά σου πάλι το σφίξιμο! Το άγχος δεν έχει απαραίτητα αντικείμενο( εξετάσεις, σχολική απόδοση, διαπροσωπικές σχέσεις, κα.) αλλά κυρίως θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μια αγωνιώδη ετοιμότητα εν όψει ενός επικείμενου κινδύνου. Στον κίνδυνο αυτό, εκείνο που διακυβεύεται είναι η αίσθηση επάρκειας που έχει το άτομο ή καλύτερα ο φόβος ότι θα γίνει επαλήθευση της ανεπάρκειας και της ανημπόριας που ο άνθρωπος θεωρεί ότι τον χαρακτηρίζει.
Καθώς αναλύεται το σκεπτικό ενός ανθρώπου που έχει άγχος, ακούγονται φράσεις στερεότυπες: Φοβάμαι μήπως δεν ανταποκριθώ στις προσδοκίες των γονέων, Και αν αποτύχω θα είμαι άχρηστος, Πώς θα καταφέρω να αντέξω την αποτυχία, Αν εκείνη την ώρα της δοκιμασίας, δεν ξέρω τι να κάνω, Γιατί να έχω άγχος και να καταστρέψω κάθε ευκαιρία, Είμαι ανίκανος να ελέγξω το άγχος μου, Θα πάθω πανικό, Δε θα ξέρω πώς να χειριστώ την κατάσταση και πάαααρα πολλά τέτοια.
Στην απλή ερώτηση : πότε ακριβώς συμφώνησες ότι θα ανταπεξέλθεις σε όλα, ακολουθεί μεγάλο ξάφνιασμα. Στη δεύτερη και λίγο πιο σατανική : πότε ακριβώς συμφώνησε και το μέσα σου, ότι όλα αυτά τα θέλει και θα σε ακολουθήσει, έχει έρθει το τελειωτικό κτύπημα!
Αν θυμηθούμε ότι το άγχος υπόκειται σε κληρονομικούς μηχανισμούς αλλά και μαθαίνεται, όταν οι γονείς μας δρουν αγχωτικά σε καθημερινή βάση, καταλαβαίνουμε το πακέτο που μας αναλογεί. Οι υποτιθέμενες συμφωνίες που κάνουμε με το μέσα μας, από την πρώτη παιδική ηλικία, ουσιαστικά είναι η πρώτη αδικία εις βάρος μας. Να είμαστε τα καλύτερα παιδιά, να μας αγαπούν όλοι, να τους αγαπάμε όλους, κανείς να μην έχει να πει κακή κουβέντα για μας, μην εκτεθούμε, μην διαφοροποιηθούμε, μην ταράξουμε τα νερά.
Και άντε τώρα , να έχεις γεννηθεί με λίγο ατίθαση καρδιά και μυαλό που θέλει το άλλο, το διαφορετικό. Άντε να τολμήσεις να ξεχωρίσεις, να διαλέξεις προσωπικό βήμα, να θες να πλεύσεις σε αχαρτογράφητα νερά. Και αντί για ευκαιρίες και κατανόηση να σε τραβολογάει το σύνηθες και η τάξη στα πιο βαθιά. Σε ένα προκατασκευασμένο σενάριο δήθεν επιτυχίας- ευτυχίας, άντε να μη χωράς και να στριμώχνεσαι !
Ο άνθρωπος, που από νωρίς λαμβάνει την αίσθηση αποδοχής, εγγύτητος, εγκάρδιας υποστήριξης, την ευκαιρία να εκφραστεί και να αναπτύξει την προσωπικότητά του, σπάνια καταβάλλεται από άγχος. Και το άγχος αυτό που μπορεί να προκύπτει, έχει συνήθως να κάνει με το να μπορέσει να βρει τρόπους και ικανό χρόνο για να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του.
Ρωτάμε τα παιδιά τι θέλουν, τα παρατηρούμε, τα βοηθούμε ώστε να μπορούν να ανέχονται καλώς τα ορθά όρια και δίνουμε πάντα χώρο στην ΄έκφραση, στην ένσταση, στη δημιουργική φαντασία. Σταματάμε να γεμίζουμε το πρόγραμμά τους με 3 ξένες γλώσσες, 5 δραστηριότητες , και 10 ώρες διάβασμα τη μέρα.Τους δίνουμε την ευκαιρία της επιλογής και της ανάληψης ευθύνης αντιστοίχως. Αντί να συμβουλεύουμε διαρκώς, καλούμε το παιδί να αξιολογήσει τη στάση του, να υποστεί τις συνέπειες και να επανατοποθετηθεί. Φυσικά υπό το άγρυπνο μάτι μας!
Οι έφηβοι που τελειώνουν το Λύκειο, ούτε πιο καλλιεργημένοι βγαίνουν, ούτε έχουν πάντα καλώς αναπτυγμένη την κριτική ικανότητα. Το κυριότερο όμως ότι δεν είναι καλώς προσανατολισμένοι σε μεγάλο ποσοστό, είναι αβέβαιοι, αγχωμένοι και με στενή συνήθως οπτική. Για να ξανασκεφτούμε λίγο, από που στράβωσε το πράγμα.
Leave a reply →