ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Η φύση της εργασίας μου, περιλαμβάνει την ακρόαση ιστοριών. Ιστορίες, πολλές ιστορίες αληθινές αλλά και φαντασιωσικές. Τόσες όσες τα χρόνια και οι στιγμές του ανθρώπου που εξετάζω. Πόσοι άνθρωποι έχτισαν τη ζωή τους πάνω σε λανθασμένες πεποιθήσεις. Πόσοι στήριξαν την ύπαρξή τους ολόκληρη πάνω σε σαθρό συναισθηματικό έδαφος. Πόσοι αρκούνται στο να κορεσθούν μόνο οι ανάγκες που φαίνονται και ξεχνούν να επαληθεύσουν τις ικανότητες που ουρλιάζουν στο κουφό- συχνά- αυτί του ανθρώπου. Πόσοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι περιπλανώνται χρόνια και άφησαν πίσω τους τα όνειρα που έκαναν. Πόσοι άνθρωποι υποχώρησαν στα θέλω των άλλων και έχουν μείνει σκυφτοί για πάντα, σαν αχθοφόροι. Από βάρη που δεν ήθελαν και δεν τους αναλογούσαν. Πόσοι άνθρωποι αυτοπείστηκαν ότι ΄΄πρέπει΄΄, ότι ΄΄οφείλουν΄΄ και άλλα τέτοια ανυπόστατα στην προσωπική τους ουσία ύπαρξης. Πόσοι εκουσίως παίζουν με επιτυχία το ρόλο του θύματος, του εσαεί υπόχρεου, σε ένα δάνειο που τους φόρτωσε η οπτική και το συμφέρον τρίτων. Πόσοι κουβαλούν υποχρεώσεις που δεν έχουν. Πόσοι φέρουν το στίγμα της ενοχής ενώ ποτέ δεν έφταιξαν ή μάλλον έφταιξαν όταν το δέχτηκαν και το ανέχτηκαν. Πόσοι ζουν μέσα στο ψέμα καταπίνοντας ψευτοδόγματα άλλων. Πόσοι παριστάνουν επιτυχώς το Σίσσυφο επειδή άλλοι τους υπόδειξαν ως καλή αυτή την ατέρμονη διαδρομή. Πόσοι, στο όνομα της αγάπης , θυσίασαν τον εαυτό τους, τους πόθους, τα οράματα και τη γλύκα της ψυχής τους, ώστε να μην διασαλευτεί η ισορροπία που οι άλλοι τους αξίωσαν. Πόσοι και πόσοι δεν γυρνούν ολημερίς γύρω από το μαγγανοπήγαδο , με μόνη ελπίδα ανταμοιβής μια στάλα νερό αλλά τελικά το βράδυ κοιμούνται με χείλια ξεραμένα.
Η στάση μας στη ζωή, η καλλιέργεια του χαρακτήρα και η διαμόρφωσή του, οι επιλογές μας και η πορεία μας, η δεκτικότητα στις αλλαγές και η προσαρμοστική ικανότητα, η δυνατότητα να κάνουμε ανατροπές και πολλά άλλα, θεωρούμε ότι ξεκινούν, εμφυτεύονται και αναπτύσσονται τα πρώτα χρόνια της ζωής , μέσα από την οικογένεια. Η στρεβλή οπτική, η άκαμπτη νομοτελειακή αρχή πως οι γονείς τα ξέρουν όλα, η χρήση της αγάπης για τη διασφάλιση υπακοής- υποταγής, η αμφιθυμία των γονέων, η υποκριτική ηθική που θέλει τα ζευγάρια να μην χωρίζουν ακόμη και αν το συναισθηματικό κλίμα μεταξύ τους θυμίζει Ανταρκτική, και πολλά άλλα θεατρικά άκρατου παραλογισμού του οικογενειακού πλαισίου, δυνητικά θα σηματοδοτήσουν τον τρόπο του σκέπτεσθαι και αισθάνεσθαι στα παιδιά. Τα οποία και καλούνται με παθητική κληρονομιά να στεριώσουν στη ζωή και να δημιουργήσουν την δική τους πραγματικότητα. Οι γυναίκες φαίνονται πιο δεκτικές ως προς την αναγνώριση της ικανότητας να κάνουν αλλαγές. Ειδικότερα όσο πιο νέο είναι το άτομο , τόσο πιο δεκτικό είναι στην αλλαγή.
Ακούω ιστορίες ανθρώπων που είναι στα 50 έτη ζωής και ενώ ολοφάνερα διαπιστώνουν τα κακώς κείμενα, θεωρούν ότι είναι εγκλωβισμένοι και δεν μπορούν να ανανεώσουν το συμβόλαιο με άλλους όρους! Η ηλικία βαραίνει , ανάλογα με το ζητούμενο, διαφορετικά. Ξέρουν ότι ακόμη τους αναλογεί ένα καλό μερίδιο ζωής από τη μια, από την άλλη όμως θεωρούν ότι οι πεποιθήσεις που κουβαλούν, είναι μια συνήθεια με την οποία αναπτύσσουν εξαρτητική σχέση. Η αρχόμενη πρεσβυωπία τους βοηθά από τη μια να έχουν πιο ευρύ οπτικό πεδίο, από την άλλη πλευρά αυτή η διευρυμένη οπτική, βάζει πολλά- και κάμποσα άχρηστα- στο ζύγι.
Ουσιαστικό- ακρογωνιαίας σημασίας- στοιχείο για την αλλαγή των κακώς κείμενων, αποτελεί η συγχώρεση. Η συγχώρεση κυρίως του εαυτού μας, με τον οποίο υπήρξαμε σκληροί, υπεραπαιτητικοί και άδικοι κριτές, επικαλούμενοι ένα έργο , από το πουθενά, που θεωρήσαμε εσφαλμένα, ότι καλούμαστε να αποπερατώσουμε. Η ψυχοθεραπεία μπορεί να φωτίσει τον δρόμο του ανθρώπου προς την αλλαγή και να υποστηρίξει όλη την διαδρομή, υπό την προυπόθεση ότι ο άνθρωπος έχει γνήσιο αίτημα για αλλαγή. Συνειδητοποίηση, προσωπική αλήθεια, αυτοαποκάλυψη, αυτοανακάλυψη και συγχώρεση…. α! και χαρά, πολλή χαρά.
Για μια ακόμη φορά να προσθέσω ότι τα άρθρα, λειτουργούν ως οίστρος. Η περίπτωση κάθε ανθρώπου, αποτελεί γεγονός μαγικό, μοναδικό, όπως εξάλλου και ο ίδιος. Θ. Κουμπούρα
Leave a reply →